حل مشکلات تداوم "تدوین مصاحبه ها

مصاحبه ها اغلب به طور کامل پخش نمی گردند و بینندگان قسمتهای کمی از آنها را می بینند؛ به طور کلی سوال و جوابهای مختصر که به سرعت می آیند و می روند سبب خستگی مخاطب می شود و این خستگی سبب انحراف توجه او از موضوع اصلی می شود. در مصاحبه، شما ممکن است بیش از ۱۰ بار یک گفتگو را تصویربرداری نمایید تا یک برداشت از آن قابل استفاده باشد.

ه عنوان یک تدوینگر شما باید یک مصاحبه را این گونه تدوین نمایید:

-  بدون این که قسمتهای مهم مصاحبه دور ریخته شود.

-   بدون این که مفهوم اصلی صحبتهای مصاحبه شونده از بین رود.

- بدون این که تغییری در حالت، انرژی و بیان او ایجاد شود.

 می بینید که آن گونه تصور می کردید تدوین مصاحبه کار راحت و آسانی نیست.

برای شروع کار، برش و بیرون آوردن قسمتی از صحبتهای مصاحبه شونده به صورت نرمال و معمولی این نتیجه را برای بیننده در برخواهد داشت که یک پرش غیر معمولی در تصویر فردی که در حال صحبت است خواهیم داشت. یک راه حل برای حل این مشکل همان طور که مشاهده می نمایید آن است که یک کات برون برشی از یک نمای اینسرتی به مدت ۴ ثانیه در جایی که جامپ کات ایجاد شده است داشته باشیم.

 بر اساس فرض بالا ، البته، شما تقریباً یک تدوین نرم بین دو قطعه (نما) ایجاد نموده اید. این کاتهای برون برش که اغلب یه عنوان نماهای اینسرتی استفاده می شود، در اکثر اوقات نمای عکس العمل مصاحبه کننده می باشد.

راه حل دیگر برای پوشش جامپ کات(و تا حدی زیبا و با سلیقه)  تدوبن نمودن قطعاتی که از لحاظ تصویری در یک مصاحبه به هم وابسته نیستند و به مانند دیزالو بین قطعات به عنوان معلول و اثر به کار می روند. این کار ، این امر را برای بیننده آشکار می سازد که قطعاتی که به هم کات شده اند به نظر کات بین آنها نرم تر به نظر می رسد.

تغییرات ناگهانی در اندازه نماها:

جامپ کات همچنین می تواند نتیجه تغییر ناگهانی  در اندازه و سایز نماها باشد.

برش مستقیم از یک نمای بسیار باز (نمای معرف یا Establish shot) به یک نمای بسته تر(close up Extreme) می تواند خیلی ناگوار و تعجب بر انگیز باشد. برای نرم کردن این انتقال و راهنمایی و هدایت نمودن بینندگان به نواحی جدیدتر به واسطه متمرکز نمودن آنها در بعضی از نقاط تصویر به یک نمای متوسط یا مدیوم نیاز است.

 برای مثال اگر شما برش نمایید از نمای سمت چپ مستقیماً به نمای سمت راست(ناحیه ای که به رنگ قرمز نشان داده شده است)، تماشاگرا به سختی خواهند فهمید که عمل یا Action جدید در درون صحنه در کجا  در حال رخ دادن است یا موقعیت آن در صحنه اول چگونه بوده است؟ 

  به هر حال اگر شما برش نمایید به یک نمای متوسط به مانند آن چه که نشان داده شده قبل از این که نمای درشت را نشان دهید؛ فضایی که شما در آن قرار دارید برای بیننده آشکار و معلوم خواهد شد.

 فرمول ۳-۲-۱ برای شناساندن فضا به بیننده بهترین فرمول است که این فرمول شروع می شود بر اساس:

۱- یک نمای باز (که اغلب به آن نمای اصلی یا معرف گفته می شود) سپس

۲- برش به یک نمای مدیوم یا متوسط و پس از آن

۳- برش به نماهای مختلف و متفاوت بسته.

برای بازگشت مجدد به صحنه اگر این کار مورد احتیاج است؛ ترتیب نماها می تواند برعکس شود.

بازگشت متناوب به نماهای باز یا معرف، اغلب برای این که بیننده موقعیت اشیاء و افراد در صحنه را درک نماید؛ نیاز است. این کار به خصوص در طول حرکت مجری یا بعد از حرکت او خیلی مهم و ضروری است.هرگاه که شما به یک نمای باز در این مسیر برش می نمایید، این کار شما یک نمای معرف مجدد از عناصر صحنه است.

گرچه فرمول نمای باز ـ مدیوم ـ بسته (کلوزآپ) تا حدودی متداول و مرسوم است اما در پاره ای اوقات شما به عنوان توینگر می توانید برای پیشبرد داستان و قصه تدوین را به گونه دیگری انجام دهید.

برای مثال، در شروع یک صحنه شما می خواهید یک نمای بسیار بسته از یک شیء مهم و تعیین کننده در داستان داشته باشید؛ شما می توانید فوراً  توجه بینندگان را بر روی آن متمرکز سازید. در یک فیلم داستانی که شما اشیایی به مانند اسلحه و... دارید، دوربین می تواند عمل دالی یا زوم به عقب را در صحنه انجام دهد تا زوایای دیگر صحنه را آشکار سازد.